ஒரு அறிவிப்பு..

மன்னியுங்கள் நண்பர்களே! இன்றுடன் இக்கதையை முடித்துவிட நினைத்திருந்தேன். ஆனால், அவ்வாறு செய்ய நேரம் இடம்தரவில்லை. விரைவில் முடிவுப்பகுதி வழங்குகிறேன்.

பகுதி - 25 கன்னித்தன்மையை கைவிட முடிவெடுத்த கட்டழகி..

பகுதி - 25

கன்னித்தன்மையை கைவிட முடிவெடுத்த கட்டழகி..

எவ்வளவு நேரம் நினைவிழந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன் என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு வாளி நீர் வாரியடிக்கப்பட்டது. நான் மெல்ல சுயவுணர்வு பெற்றேன். என்மீது நீரை அடித்துவிட்டு ஒரு போராளி அகன்றான். எதிரில் 'தாண்டா' எனும் நல்மனம் கொண்ட பெண்ணைத்தவிர வேறு எவரும் இல்லை. தாண்டா அவளால் முடிந்தவரை, என் தொடைகளை அணைத்து தாங்கிப் பிடித்தவாறு என் கைகளின் வேதனையைக் குறைக்க முயன்றாள். அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது.

"உமாஜி! ஏன் இப்படி சித்ரவதைப்பட்டு துடிக்கிறீர்கள். உங்கள் பொன் உடலை சற்று குனிந்து பாருங்கள், துவைத்து எடுத்திருக்கிறாள். வேண்டாம் உமாஜி.. என்னால் பார்க்க சகிக்கவில்லை. தலைவரின் ஆசைக்கு ஒப்புக்கொள்ளுங்கள். இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுவிடவில்லை. காலியா அதியற்புத மூலிகை மருந்து வைத்திருக்கிறான். உடனே வலி, வீக்கத்தைக் குறைத்து புண்களை ஆற்றிவிடும். அடிபட்ட போராளிகளுக்கு உபயோகிப்போம். இரண்டே நாட்களில் நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றுவிடலாம். தயவுசெய்து எனக்காக ஒப்புதல் தாருங்கள். நீங்கள் வதைபட்டு சாக வேண்டியவரே அல்ல!"

அந்நிலையிலும் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "முட்டாள் பெண்ணே.. உங்கள் ஆட்கள் என்னை துன்புறுத்த துன்புறுத்த, என் மனம் உறுதியடைகிறது. இன்னும் ஒருமுறையோ, இருமுறையோதான் இவ்வாறு என்னைத் துடிக்க வைக்க முடியும். பிறகு என் உயிர்ப்பறவை உடல்கூட்டை விட்டு பறந்துவிடும். நான் எந்தச் சித்திரவதைக்கும் தயார். சுங்குடன் படுக்கையைப் பகிரும் பேச்சுக்கே இடமில்லை. அவர்களால் ஆனதைப் பார்க்கச் சொல்!" சிரமத்துடன், மெல்லிய குரலில்.. ஆனால் உறுதியாகத் தெரிவித்தேன்.

"அய்யோ உமாஜி!" என்று அழுதவாறே என் திரண்ட தொடைகளில் அவள் முகத்தை இழைக்க, கசையடி ரணத்தில் அவளது கண்ணீர் பட்டு காந்தியது. "என்ன சொல்கிறார்கள் உமாஜி?" என்று கேட்டவாறே சுங் குழுவினர் வந்தனர். தாண்டாவின் மௌனம் என் முடிவினை அவனுக்கு உணர்த்த, காலியாவுக்கு பார்வையால் உத்தரவிட்டான். காலியா, என்னை விட்டு விலகுமாறு தாண்டாவுக்கு உத்தரவிட, எனக்கு வலிக்க கூடாது என்ற எண்ணத்தில், தாண்டா மெல்ல என் தொடைகளை விடுவித்தாள். எனினும் என் வாளிப்பான உடலின் எடை உள்ளங்கைகளைத் தாக்க, காயம் இன்னும் ரணமாகி என்னை துடிக்க வைத்தது.

பின்னர், சித்திரவதை நிபுணன் காலியாவின் அடுத்த குரூரமான செயல்திட்டம் நிறைவேறத் தொடங்கியது. பாலி என்னும் போராளியை அழைத்து என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடிக்கச் சொன்னான் காலியா. அவனும் என் முழங்கால் முகத்தில் இடிப்பதுபோல தூக்கிப்பிடித்தான். காலியா, தன் தோள்பையில் இருந்து சுமார் ஒன்றரை அடி நீளமுள்ள மெல்லிய இரும்புச் சங்கிலியை எடுத்தான். அந்தச் சங்கிலியின் இருமுனைகளிலும் கூர்மையான கொக்கி இருந்தது. அந்த சங்கிலியை உயர்த்தப்பட்ட என் முழங்காலுக்கு கீழாக வரும்படி செய்து, இரு முனை கொக்கிகளையும் என் இரு மார்புக் காம்புகளிலும் செருகினான். கைகளின் வேதனையைப் பார்க்கும்போது முலைக்காம்புகளில் ஏற்பட்ட வலி ஒன்றுமேயில்லை. ஆனால் அது என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் மட்டுமே. காலை சற்று தாழவிட்டாலும், காலுக்கு அடியில் இருக்கும் சங்கிலி முலைக்காம்புகளை இழுத்து துன்புறுத்தும். பாலி என் காலை விடுவிக்க, காலின் கனம் சங்கிலியை கீழ்நோக்கி இழுக்க, மார்பகக் காம்புகள் துடிதுடித்தன. காலை உயர்த்திவைக்க முயன்றால் கைகளின் நரம்புகள் கெஞ்சின.

ம்ம்ம்ம்ம் ஈஸ்வரா.. எனக்கு தாங்கிக்கற தெம்பைக் கொடு. இல்லே என்னை அழைச்சுக்கோ. என்னால முடியலடா ஈஸ்வரா.. அம்மா... என்னை ஏன் பெத்தே? இப்படி வதை படறதுக்கா? பைத்தியம்போல கதறினேன். துடித்தேன்.

காலியாவின் அடுத்த சித்திரவதையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை பூனைக்கண்ணி, மகிழ்வுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள்.

ஒரு பெரிய மெழுகுவத்தியை பொருத்திக்கொண்டு என்னருகில் வஞ்சகச் சிரிப்போடு வந்தவள், "உமாஜி.. உங்கள் நிர்வாண* உடல் குளிரில் நடுங்குகிறது.. அதற்கு கதகதப்பு ஏற்றட்டுமா..?" என்று கேட்டாள். நான் பதில் சொல்வதையும் அவளைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தேன். ஆனால் அவள் கடமையை களிப்போடு நிறைவேற்றத் தொடங்கினாள்.

நான் மிகுந்த சிரமத்தின்பேரில் உயர்த்தி பிடித்திருந்த வலது தொடைக்கும், கீழே ஏதேனும் பிடிமானம் கிடைக்குமா என்று அலைபாய்ந்துகொண்டிருக்கும் இடது காலின் தொடைக்கும் இடையில், மெழுகுவத்தியின் ஜுவாலையைப் பாய்ச்சி, என் சிமிழ்போன்ற அந்தரங்கத்தை இரக்கமே இல்லாமல் பொசுக்க ஆரம்பித்தாள்.

கைகளில் பாய்ந்திருந்த கத்திகள், காலுடன் பிணைக்கப்பட்டு, முலைக்காம்புகளை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்கிகள் இவற்றின் வேதனையை மறந்து நான் என் உடலை அசைத்தேன். என் பெண்மைச்சின்னம் வேகவைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. என்னால் இயன்றவரை, என் உடலை, விடுவித்துக்கொள்ளப் போராடினேன். இதனால், தீ ஜுவாலை என் பெண்ணுறுப்பை விட்டு விலகுவதை உணர்ந்த, பூனைக்கண்ணி, கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் இடது பாதத்தை அவளது வலதுகாலால் மிதித்துக்கொண்டு, மேலே உயர்த்தப்பட்டிருந்த என் வலது தொடைக்கு கீழே அவளது தோளை முட்டுக்கொடுத்து பிடித்தவாறு, என் சிறு புனிதத்தை கருக்கினாள். நான் அனலில் இட்ட புழுப்போல துடிதுடித்தேன்.

என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. என் பண்பாடு சிதறியது. கலாச்சாரம் கை நழுவியது... ஒரு மூன்றாம் தர வேசி போல குரலெடுத்து சுங்கை அழைத்தேன்..

"சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்! நான் தயார்.. உடனே என்னைக் காப்பாற்று..!"

மன வைராக்கியத்தை, உடல் வேதனை வென்றுவிட்டது.

என் குரல் கேட்டு சுங் பரண் வீட்டிலிருந்து என்னை விட்டுவிடுமாறு சைகை செய்தான். பின்னர் வேகமாக ஓடிவந்து என்னை விடுவிக்கும்வரை, பூனைக்கண்ணி பச்சே, தன் கொடூரச் செயலை நிறைவேற்றிக்கொண்டே இருந்தாள். ஒருவாறு சுங்கினால் விடுவிக்கப்பட்ட நான், " சுங்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சீரழித்துவிடு. அதன் பின்னரும், என் வெட்கம்கெட்ட உடலில் இந்த பாழும் உயிர் தங்கி இருந்தால் என் தலையில் ஒரு பாறாங்கல்லைப் போட்டு கொன்றுவிடு.." என்று கதறினேன். பின், நான் எனக்கேற்பட்ட துர்பாக்கியமான நிலையை எண்ணி மனம் நொந்து நினைவிழந்து மண்ணில் வீழ்ந்தேன்.

தன் உத்தரவை காதில் வாங்காத, பூனைக்கண்ணிக்கு ஒரு துப்பாக்கி குண்டை பரிசளித்ததோ, தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் மூலம் என்னை அவர்கள் முகாமுக்கு கொண்டுவந்ததோ எனக்குத் தெரியாது.

(தொடரும்)

உங்களுக்கெல்லாம் ஒரு சவால்..

அனைவருக்கும் ஒரு அன்பான அறிவிப்பு..

எனது இந்தக் கதையை காப்பியடித்து, பலரும் பல தளங்களில் தங்கள் சொந்தப் படைப்பு போல போட்டுக்கொள்ளுகிறார்கள்.. சிலர் அதன் மூலம் காசும் சம்பாதிக்கிறார்கள்..

இக்கதையை முதன் முதலில் ஃப்ரீ செக்ஸி இண்டியன்ஸ் தளத்தில் எழுதியிருந்தேன்.. இப்போது கதை வந்து நிற்கும் இடம்வரைதான் அங்கு எழுதியிருந்தேன்.. காபி கேட்களின் அல்பதனத்தால் மனம் வெதும்பி, அதற்கு மேல் தொடரவில்லை.. காபி கேட்களும் அத்துடனே நிறுத்திவிட்டார்கள்..

இப்போதுகூட, நம் எக்ஸ்பி களத்திலிருந்து குண்டி வெறியன் என்னும் நண்பர் திருடி தன் களத்தில் போட்டு வருகிறார்..

அடுத்தவர் கற்பனையைத் திருடி சம்பாதிக்கிறீர்களே உங்களுக்கெல்லாம் வெட்கமாக இல்லையா..? அப்படி சம்பாதிக்கும் பணத்தில் உங்கள் அக்கா, தங்கை, மனைவிக்கு துணி வாங்கி மானத்தை மறைப்பதைவிட அம்மணமாகவே சாலையில் அழைத்துச் செல்லலாமே.. கைகள் கடுக்க டைப் செய்யும் என் விரல்கள் அவர்கள் அந்தரங்க உறுப்புகளைத் தடவுவதுபோல நீங்கள் உணரவில்லையா..?

போகட்டும்..

உங்களுக்கெல்லாம் ஒரு சவால்.. நான் இக்கதையின் முடிவுப்பகுதியை இன்னும் ஒரு மாதம் கழித்துத்தான் தரப்போகிறேன்.. அதுவரை காப்பி கேட்களுக்கு அவகாசம்.. நீங்கள் எல்லாம் நல்ல பிறப்பாக இருந்தால், நிறைவுப்பகுதியையாவது நீங்கள் எழுதி கதையை முடியுங்கள் பார்ப்போம்..

அவ்வாறில்லாவிட்டால், அப்படி உங்களால் முடியாவிட்டால், இக்கதையை எழுதிய என் பெயரைக் குறிப்பிட்டு எனக்கு நன்றி தெரிவித்துவிட்டு, நான் எழுதப்போகும் முடிவை உங்கள் களத்தில் வெளியிட்டுக்கொள்ளுங்கள்..

கூகுள் அட்சென்ஸ் மூலம் வருவாய் பார்க்கும் நண்பர்கள், அதில் ஒரு பகுதியை ஏதாவது நற்பணிக்கு செலவிடுங்கள்.. நன்றி..

______________________________

பகுதி - 2 4 ; பச்சாதாபமற்ற பச்சே.. பாடுபடுத்துகிறாள் பாவையை..

ஒரு பிரம்மாண்டமான மரத்தின் கிளைகளில் நான் சிலுவையில் அறையப்பட்டதுபோல, கத்திகளால் பிணைக்கப்பட்டு பரிதாபமாகத் தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன். என் இருகைகளும் பிய்ந்து விழுந்துவிடுவதுபோல வலித்தன. மிக அதிகமான வலியிலும், பயத்திலும் என் உடல் 'விலுக் விலுக்'கென வெட்டி வெட்டி இழுத்தது. இதுதான் மரண வேளையோ? ஈஸ்வரா.. வாழும்போதுதான் இந்த அபலையைக் கைவிட்டுவிட்டாய். சாகும்போதாவது நல்லவழியைக் காட்டு.. மனம் இடையறாது ஸ்மரிக்க, உடல் துடிப்பு குறைந்தது. ஆயினும் மரணத்தின் கருணை கிட்டவில்லை. குரல் கம்மிப்போகும் அளவுக்கு நான் கதறி ஓய்ந்திருந்தேன். ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு யுகமாக நகர்ந்தது. 



என் துடிதுடிப்புகளை முகத்தில் உறைந்த புன்னகையோடு இரசித்துக்கொண்டிருந்த பூனைக்கண் பச்சே, நான் சற்று சலனமற்று நினைவிழக்கும் தருணத்தில் இருப்பதைக் கண்டாள். சுங்கிடம் ஏதோ சொல்ல, அவனும் தலையை அசைத்து இசைவு தெரிவித்தான். பூனைக்கண்ணி, ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளி நீரை என்மீது வாரி அடித்தாள். ஸ்மரனை தப்பும் நிலைக்கு சொக்கிக்கொண்டிருந்த நான், நீரின் குளிர்ச்சியினால் மீண்டும் தெளிவான நிலைக்கு வந்தேன். இரண்டு உள்ளங்கைகளிலும் யாரோ துளையிடும் கருவியை வைத்து ஓட்டை போடுவதுபோல 'விண் விண்'ணென்று தெறித்தது. கருணையே இல்லாமல் என் நீண்ட உடற்பகுதி, தரையை நோக்கி இழுத்து உள்ளங்கை வாதையைக் கூட்டிற்று.



என்ன*ருகே வந்த பச்சேயின் கைகளில் ஒரு நைலான் கயிறு இருந்தது. சுண்டு விரல் பருமனில் சுமார் மூன்றடி நீளம் கொண்ட அக்கயிற்றை இரண்டாக மடித்து பிடித்திருந்தாள். அதன் மடித்த முனையை என் பெண்மைச்சின்னத்தில் படுமாறு வைத்து முன்னும் பின்னும் அசைத்து வருடினாள்.ஏற்கனவே, காலியாவின் சங்கிலியால் நைந்துபோயிருந்த என் சின்னஞ்சிறு அந்தரங்கம், நைலான் கயிற்றின் முறுக்கேறிய பகுதித் தீண்டலால் ரணமாகி எரிந்தது. உடல் வேதனையைக் காட்டிலும், நான்கு ஆடவர் முன் என்னை அவமானப்படுத்துகிறாளே என்ற உள்ள வேதனையின் மிகுதியால், நான் அவர்களைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன். மனம், ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.. என்று அரற்றியது. நான் கண்களை மூடிக்கொண்டதை வேறு ஒரு இழிவான பொருள் கொண்டவளாய், பூனைக்கண்ணி..



"வெட்கம் கெட்ட நாயே,,! உன்னை இவ்வளவு ஆக்கினைகள் செய்தும், யோனி வருடலின் இன்ப நுகர்வை ஆழ்ந்து அனுபவிக்கிறாயே.. கேவலப்பிறவி..! இவ்வளவு இன்ப வெறியை வைத்துக்கொண்டு எங்கள் தலைவரை ஏன் மறுக்கிறாய்? திமிர்பிடித்த வேசி! என்று கடிந்தவாறே, அந்த நைலான் கயிற்றால் என்னை உரித்தெடுக்கத் தொடங்கினாள். அவளது வன்மம் ஒவ்வொரு அடியிலும் தெரிந்தது. மார்பு, அடி வயிறு, தொடைகள் என்று த்வம்சம் செய்தாள். கயிற்று முனையிலுள்ள முடிச்சு, தொடையிடுக்கின் மென்மையைப் பதம்பார்க்க, அனிச்சை செயலாய் நான் கால்களை மடித்து மேலே தூக்கிக்கொள்ள பின்புறத்தையும் அடித்து காயப்படுத்தினாள். சிசுக்கொலை செய்தவளுக்குகூட இப்படி ஒரு தண்டனையைக் கொடுக்க மாட்டார்கள். அழகாய்ப்பிறந்ததற்காகவும், அன்னியனுக்கு முந்தானை விரிக்க மறுத்ததற்காகவும், என் உடல் பிரதேசங்கள் நையப் புடைக்கப்பட்டன. ஒரு இளம்பெண்ணால் எவ்வளவு துன்பம்தான் அனுபவிக்க முடியும்? உச்ச வேதனையின் காரணமாக நான் மயக்கமுற்றேன். 

Top

பகுதி 23 ; சித்திரவதைபட்டுக் கதறும் சித்ராங்கி..

பொழுது விடிந்தது.





எனக்கான சித்திரவதைகள் துவங்கின. முற்றும் துறந்த முனிவர் நிலையில் நான் எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரானேன். என்மீது தண்ணீரை ஊற்றி சுத்தப்படுத்தினார்கள். நெற்றியில் குங்குமம் பூசினார்கள். காட்டு மலர்களால் தொடுக்கப்பட்ட மாலை ஒன்றைத் தொடுத்து எனக்கு சூட்டினார்கள். ஒரு பிரமாண்டமான மரத்தின் கீழே என்னை அழைத்துச் சென்றார்கள்.



காலியா ஏதோ சைகை காட்ட, மெய்க்காவலர்கள், பாலியும் சேகியும் கைகளைக் கோர்த்து ஒரு மேடை போல ஆக்கினார்கள். அதன்மீது ஏறி நிற்குமாறு காலியா ஆணையிட்டான். நான் இயந்திரம் போல கீழ்ப்படிந்தேன். இப்போது என் முதுகு மரத்தின் அடித் தண்டை ஒட்டினாற்போல என்னை உயர்த்திப் பிடித்திருந்தார்கள். அந்த மரத்துக்கு இரண்டே கிளைகள். 'ஒய் ' போல விரிந்திருந்த இரு கிளைகளை ஒட்டினாற்போல, என் கைகளை விரித்துவைக்குமாறு சொன்னார்கள். அவ்வாறே செய்தேன்.



காலியா ஒரே தாவலில் மரத்தின் மீது ஏறினான். இரண்டு கிளைகளும் பிரியும் பகுதியில் ஏறி நிற்பதை உணர்ந்தேன். என் பின்னால் நின்றதால் அவன் என்ன செய்யப்போகிறான் என்பது தெரியவில்லை. நிகழ்வுகளை என் முன்னால் சற்று தூரத்தில் நின்றுகொண்டு, சுங், பூனைக்கண்ணி, தாண்டா ஆகியோர் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.



திடீரென பச்சேயின் பூனைக் கண்களில் ஆர்வம் மின்னியது. நான் என்னவாயிருக்கும் என்று குழம்பி நின்ற வேளையில் என் இடது உள்ளங்கையில் தீ பாய்ந்தது போன்ற ஒரு உணர்வு. திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து பார்க்க, என் உள்ளங்கையைத் துளைத்துக்கொண்டு ஒரு குத்துவாள் மரத்தின் கிளையில் பதிந்திருந்தது. அது உண்டாக்கிய காயத்தின் வலி பின்னர்தான் உறைத்தது.



ஆ... ஆ.. அம்மா! ஈஸ்வரா.. என்ன செய்வேன்? நான் வாய்விட்டுக் கதறினேன். தன்னிச்சை செயலாக என் கையை விடுவிக்க போராடினேன். வலி அதிகரித்தது. கீழே என்னைத் தாங்கி உயர்த்திப் பிடித்திருந்தவர்கள் என்னைக் கட்டுப்படுத்த போராடினார்கள். உள்ளங்கையில் இருந்து இரத்தம் வழிந்தது. என் வலதுகையின் உதவிகொண்டு இடது மணிக்கட்டை இறுகப் பிடித்து வலியையும், இரத்தப்போக்கையும் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன். 



காலியா, என் வலதுகையை முரட்டுத்தனமாகப் பற்றி இழுத்து இன்னொரு கிளையோடு ஒட்டியிருக்குமாறு வைக்க முயன்றான்.



ஐயோ.. வேண்டாம்.. என்னை விட்டு விடுங்கள்.. நான் தாங்க மாட்டேன். ப்ளீஸ்.. சுங்.. உன்னை மன்றாடுகிறேன். என்னை விடுவித்துவிடு. என்னால் முடியவில்லை.



அப்படியென்றால் என் விருப்பத்துக்கு சம்மதிக்கிறாயா..?



அதை மட்டும் வற்புறுத்தாதே.. என்னும் வகையில் நான் தலையை இருபுறமும் ஆட்டினேன். இப்போது, வலது உள்ளங்கையிலும் தீ பாய்ந்தது. அம்மா... இனி முன்பு போல என் விருப்பப்படி உடலை அசைக்க முடியாமல் பிணைக்கப்பட்டிருந்தேன். வேதனை உயிரை உலுக்கியது. இருகைகளிலும் கத்திகள் பாய்ந்து மரத்தோடு தைக்கப்பட்டிருந்தேன். இரு உள்ளங்கைகளையும் மாறி மாறிப் பார்த்து கதறினேன். 



ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்று.. என்னால் தாள முடியவில்லையே.. அம்மா.. உன்னண்ட என்னையும் அழைச்சுக்கோயேன்.. ஐயோ பாவிகளா.. என்னை விட்டுடுங்கடா.. ம்ம்ம்ம்ம்ம்ங்க்ங்ங்ங்.. ம்ம்ம்ம்!



வலியை ஜீரணிக்க முயன்றேன். இப்போது காலியா மரத்திலிருந்து என் முன் குதித்தான். என்னைத் தாங்கி நின்ற இருவரையும் பார்த்து சைகை காட்ட, அவர்கள் என் கால்களை விடுவித்து அகன்றனர்.



இப்போது என் ஐந்தே முக்கால் அடி உடலின் எடையும் இரு உள்ளங்கைகளில் இறங்க, சொல்லவொண்ணா வேதனை என் தண்டுவடத்தை உருவியது. கால்களுக்கு ஏதேனும் பிடிப்பு கிடைக்குமா என்று மரத்தின் அடிப்பகுதியை துழாவினேன். எதுவும் அகப்படவில்லை. உள்ளங்கையை, ரம்பம் போட்டு அறுப்பது போல இரு கத்திகளும் துன்புறுத்தின. என் தலையை மோதிக்கொண்டு சுயநினைவை இழக்கலாம் என்று பின்புறம் முட்டிப்பார்க்க, அங்கே கிளைகள் பிரிந்துவிட்டதால், எதுவும் தட்டுப்படவில்லை.



ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் ஹாஹாஆஆஆஆஆ .. ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.. துன்பத்தை விழுங்க என்னால் ஆனவரையில் முயன்றேன்.