பகுதி - 25
கன்னித்தன்மையை கைவிட முடிவெடுத்த கட்டழகி..
எவ்வளவு நேரம் நினைவிழந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன் என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு வாளி நீர் வாரியடிக்கப்பட்டது. நான் மெல்ல சுயவுணர்வு பெற்றேன். என்மீது நீரை அடித்துவிட்டு ஒரு போராளி அகன்றான். எதிரில் 'தாண்டா' எனும் நல்மனம் கொண்ட பெண்ணைத்தவிர வேறு எவரும் இல்லை. தாண்டா அவளால் முடிந்தவரை, என் தொடைகளை அணைத்து தாங்கிப் பிடித்தவாறு என் கைகளின் வேதனையைக் குறைக்க முயன்றாள். அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது.
"உமாஜி! ஏன் இப்படி சித்ரவதைப்பட்டு துடிக்கிறீர்கள். உங்கள் பொன் உடலை சற்று குனிந்து பாருங்கள், துவைத்து எடுத்திருக்கிறாள். வேண்டாம் உமாஜி.. என்னால் பார்க்க சகிக்கவில்லை. தலைவரின் ஆசைக்கு ஒப்புக்கொள்ளுங்கள். இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுவிடவில்லை. காலியா அதியற்புத மூலிகை மருந்து வைத்திருக்கிறான். உடனே வலி, வீக்கத்தைக் குறைத்து புண்களை ஆற்றிவிடும். அடிபட்ட போராளிகளுக்கு உபயோகிப்போம். இரண்டே நாட்களில் நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றுவிடலாம். தயவுசெய்து எனக்காக ஒப்புதல் தாருங்கள். நீங்கள் வதைபட்டு சாக வேண்டியவரே அல்ல!"
அந்நிலையிலும் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "முட்டாள் பெண்ணே.. உங்கள் ஆட்கள் என்னை துன்புறுத்த துன்புறுத்த, என் மனம் உறுதியடைகிறது. இன்னும் ஒருமுறையோ, இருமுறையோதான் இவ்வாறு என்னைத் துடிக்க வைக்க முடியும். பிறகு என் உயிர்ப்பறவை உடல்கூட்டை விட்டு பறந்துவிடும். நான் எந்தச் சித்திரவதைக்கும் தயார். சுங்குடன் படுக்கையைப் பகிரும் பேச்சுக்கே இடமில்லை. அவர்களால் ஆனதைப் பார்க்கச் சொல்!" சிரமத்துடன், மெல்லிய குரலில்.. ஆனால் உறுதியாகத் தெரிவித்தேன்.
"அய்யோ உமாஜி!" என்று அழுதவாறே என் திரண்ட தொடைகளில் அவள் முகத்தை இழைக்க, கசையடி ரணத்தில் அவளது கண்ணீர் பட்டு காந்தியது. "என்ன சொல்கிறார்கள் உமாஜி?" என்று கேட்டவாறே சுங் குழுவினர் வந்தனர். தாண்டாவின் மௌனம் என் முடிவினை அவனுக்கு உணர்த்த, காலியாவுக்கு பார்வையால் உத்தரவிட்டான். காலியா, என்னை விட்டு விலகுமாறு தாண்டாவுக்கு உத்தரவிட, எனக்கு வலிக்க கூடாது என்ற எண்ணத்தில், தாண்டா மெல்ல என் தொடைகளை விடுவித்தாள். எனினும் என் வாளிப்பான உடலின் எடை உள்ளங்கைகளைத் தாக்க, காயம் இன்னும் ரணமாகி என்னை துடிக்க வைத்தது.
பின்னர், சித்திரவதை நிபுணன் காலியாவின் அடுத்த குரூரமான செயல்திட்டம் நிறைவேறத் தொடங்கியது. பாலி என்னும் போராளியை அழைத்து என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடிக்கச் சொன்னான் காலியா. அவனும் என் முழங்கால் முகத்தில் இடிப்பதுபோல தூக்கிப்பிடித்தான். காலியா, தன் தோள்பையில் இருந்து சுமார் ஒன்றரை அடி நீளமுள்ள மெல்லிய இரும்புச் சங்கிலியை எடுத்தான். அந்தச் சங்கிலியின் இருமுனைகளிலும் கூர்மையான கொக்கி இருந்தது. அந்த சங்கிலியை உயர்த்தப்பட்ட என் முழங்காலுக்கு கீழாக வரும்படி செய்து, இரு முனை கொக்கிகளையும் என் இரு மார்புக் காம்புகளிலும் செருகினான். கைகளின் வேதனையைப் பார்க்கும்போது முலைக்காம்புகளில் ஏற்பட்ட வலி ஒன்றுமேயில்லை. ஆனால் அது என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் மட்டுமே. காலை சற்று தாழவிட்டாலும், காலுக்கு அடியில் இருக்கும் சங்கிலி முலைக்காம்புகளை இழுத்து துன்புறுத்தும். பாலி என் காலை விடுவிக்க, காலின் கனம் சங்கிலியை கீழ்நோக்கி இழுக்க, மார்பகக் காம்புகள் துடிதுடித்தன. காலை உயர்த்திவைக்க முயன்றால் கைகளின் நரம்புகள் கெஞ்சின.
ம்ம்ம்ம்ம் ஈஸ்வரா.. எனக்கு தாங்கிக்கற தெம்பைக் கொடு. இல்லே என்னை அழைச்சுக்கோ. என்னால முடியலடா ஈஸ்வரா.. அம்மா... என்னை ஏன் பெத்தே? இப்படி வதை படறதுக்கா? பைத்தியம்போல கதறினேன். துடித்தேன்.
காலியாவின் அடுத்த சித்திரவதையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை பூனைக்கண்ணி, மகிழ்வுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள்.
ஒரு பெரிய மெழுகுவத்தியை பொருத்திக்கொண்டு என்னருகில் வஞ்சகச் சிரிப்போடு வந்தவள், "உமாஜி.. உங்கள் நிர்வாண* உடல் குளிரில் நடுங்குகிறது.. அதற்கு கதகதப்பு ஏற்றட்டுமா..?" என்று கேட்டாள். நான் பதில் சொல்வதையும் அவளைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தேன். ஆனால் அவள் கடமையை களிப்போடு நிறைவேற்றத் தொடங்கினாள்.
நான் மிகுந்த சிரமத்தின்பேரில் உயர்த்தி பிடித்திருந்த வலது தொடைக்கும், கீழே ஏதேனும் பிடிமானம் கிடைக்குமா என்று அலைபாய்ந்துகொண்டிருக்கும் இடது காலின் தொடைக்கும் இடையில், மெழுகுவத்தியின் ஜுவாலையைப் பாய்ச்சி, என் சிமிழ்போன்ற அந்தரங்கத்தை இரக்கமே இல்லாமல் பொசுக்க ஆரம்பித்தாள்.
கைகளில் பாய்ந்திருந்த கத்திகள், காலுடன் பிணைக்கப்பட்டு, முலைக்காம்புகளை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்கிகள் இவற்றின் வேதனையை மறந்து நான் என் உடலை அசைத்தேன். என் பெண்மைச்சின்னம் வேகவைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. என்னால் இயன்றவரை, என் உடலை, விடுவித்துக்கொள்ளப் போராடினேன். இதனால், தீ ஜுவாலை என் பெண்ணுறுப்பை விட்டு விலகுவதை உணர்ந்த, பூனைக்கண்ணி, கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் இடது பாதத்தை அவளது வலதுகாலால் மிதித்துக்கொண்டு, மேலே உயர்த்தப்பட்டிருந்த என் வலது தொடைக்கு கீழே அவளது தோளை முட்டுக்கொடுத்து பிடித்தவாறு, என் சிறு புனிதத்தை கருக்கினாள். நான் அனலில் இட்ட புழுப்போல துடிதுடித்தேன்.
என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. என் பண்பாடு சிதறியது. கலாச்சாரம் கை நழுவியது... ஒரு மூன்றாம் தர வேசி போல குரலெடுத்து சுங்கை அழைத்தேன்..
"சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்! நான் தயார்.. உடனே என்னைக் காப்பாற்று..!"
மன வைராக்கியத்தை, உடல் வேதனை வென்றுவிட்டது.
என் குரல் கேட்டு சுங் பரண் வீட்டிலிருந்து என்னை விட்டுவிடுமாறு சைகை செய்தான். பின்னர் வேகமாக ஓடிவந்து என்னை விடுவிக்கும்வரை, பூனைக்கண்ணி பச்சே, தன் கொடூரச் செயலை நிறைவேற்றிக்கொண்டே இருந்தாள். ஒருவாறு சுங்கினால் விடுவிக்கப்பட்ட நான், " சுங்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சீரழித்துவிடு. அதன் பின்னரும், என் வெட்கம்கெட்ட உடலில் இந்த பாழும் உயிர் தங்கி இருந்தால் என் தலையில் ஒரு பாறாங்கல்லைப் போட்டு கொன்றுவிடு.." என்று கதறினேன். பின், நான் எனக்கேற்பட்ட துர்பாக்கியமான நிலையை எண்ணி மனம் நொந்து நினைவிழந்து மண்ணில் வீழ்ந்தேன்.
தன் உத்தரவை காதில் வாங்காத, பூனைக்கண்ணிக்கு ஒரு துப்பாக்கி குண்டை பரிசளித்ததோ, தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் மூலம் என்னை அவர்கள் முகாமுக்கு கொண்டுவந்ததோ எனக்குத் தெரியாது.
(தொடரும்)
கன்னித்தன்மையை கைவிட முடிவெடுத்த கட்டழகி..
எவ்வளவு நேரம் நினைவிழந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன் என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு வாளி நீர் வாரியடிக்கப்பட்டது. நான் மெல்ல சுயவுணர்வு பெற்றேன். என்மீது நீரை அடித்துவிட்டு ஒரு போராளி அகன்றான். எதிரில் 'தாண்டா' எனும் நல்மனம் கொண்ட பெண்ணைத்தவிர வேறு எவரும் இல்லை. தாண்டா அவளால் முடிந்தவரை, என் தொடைகளை அணைத்து தாங்கிப் பிடித்தவாறு என் கைகளின் வேதனையைக் குறைக்க முயன்றாள். அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது.
"உமாஜி! ஏன் இப்படி சித்ரவதைப்பட்டு துடிக்கிறீர்கள். உங்கள் பொன் உடலை சற்று குனிந்து பாருங்கள், துவைத்து எடுத்திருக்கிறாள். வேண்டாம் உமாஜி.. என்னால் பார்க்க சகிக்கவில்லை. தலைவரின் ஆசைக்கு ஒப்புக்கொள்ளுங்கள். இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுவிடவில்லை. காலியா அதியற்புத மூலிகை மருந்து வைத்திருக்கிறான். உடனே வலி, வீக்கத்தைக் குறைத்து புண்களை ஆற்றிவிடும். அடிபட்ட போராளிகளுக்கு உபயோகிப்போம். இரண்டே நாட்களில் நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றுவிடலாம். தயவுசெய்து எனக்காக ஒப்புதல் தாருங்கள். நீங்கள் வதைபட்டு சாக வேண்டியவரே அல்ல!"
அந்நிலையிலும் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "முட்டாள் பெண்ணே.. உங்கள் ஆட்கள் என்னை துன்புறுத்த துன்புறுத்த, என் மனம் உறுதியடைகிறது. இன்னும் ஒருமுறையோ, இருமுறையோதான் இவ்வாறு என்னைத் துடிக்க வைக்க முடியும். பிறகு என் உயிர்ப்பறவை உடல்கூட்டை விட்டு பறந்துவிடும். நான் எந்தச் சித்திரவதைக்கும் தயார். சுங்குடன் படுக்கையைப் பகிரும் பேச்சுக்கே இடமில்லை. அவர்களால் ஆனதைப் பார்க்கச் சொல்!" சிரமத்துடன், மெல்லிய குரலில்.. ஆனால் உறுதியாகத் தெரிவித்தேன்.
"அய்யோ உமாஜி!" என்று அழுதவாறே என் திரண்ட தொடைகளில் அவள் முகத்தை இழைக்க, கசையடி ரணத்தில் அவளது கண்ணீர் பட்டு காந்தியது. "என்ன சொல்கிறார்கள் உமாஜி?" என்று கேட்டவாறே சுங் குழுவினர் வந்தனர். தாண்டாவின் மௌனம் என் முடிவினை அவனுக்கு உணர்த்த, காலியாவுக்கு பார்வையால் உத்தரவிட்டான். காலியா, என்னை விட்டு விலகுமாறு தாண்டாவுக்கு உத்தரவிட, எனக்கு வலிக்க கூடாது என்ற எண்ணத்தில், தாண்டா மெல்ல என் தொடைகளை விடுவித்தாள். எனினும் என் வாளிப்பான உடலின் எடை உள்ளங்கைகளைத் தாக்க, காயம் இன்னும் ரணமாகி என்னை துடிக்க வைத்தது.
பின்னர், சித்திரவதை நிபுணன் காலியாவின் அடுத்த குரூரமான செயல்திட்டம் நிறைவேறத் தொடங்கியது. பாலி என்னும் போராளியை அழைத்து என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடிக்கச் சொன்னான் காலியா. அவனும் என் முழங்கால் முகத்தில் இடிப்பதுபோல தூக்கிப்பிடித்தான். காலியா, தன் தோள்பையில் இருந்து சுமார் ஒன்றரை அடி நீளமுள்ள மெல்லிய இரும்புச் சங்கிலியை எடுத்தான். அந்தச் சங்கிலியின் இருமுனைகளிலும் கூர்மையான கொக்கி இருந்தது. அந்த சங்கிலியை உயர்த்தப்பட்ட என் முழங்காலுக்கு கீழாக வரும்படி செய்து, இரு முனை கொக்கிகளையும் என் இரு மார்புக் காம்புகளிலும் செருகினான். கைகளின் வேதனையைப் பார்க்கும்போது முலைக்காம்புகளில் ஏற்பட்ட வலி ஒன்றுமேயில்லை. ஆனால் அது என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் மட்டுமே. காலை சற்று தாழவிட்டாலும், காலுக்கு அடியில் இருக்கும் சங்கிலி முலைக்காம்புகளை இழுத்து துன்புறுத்தும். பாலி என் காலை விடுவிக்க, காலின் கனம் சங்கிலியை கீழ்நோக்கி இழுக்க, மார்பகக் காம்புகள் துடிதுடித்தன. காலை உயர்த்திவைக்க முயன்றால் கைகளின் நரம்புகள் கெஞ்சின.
ம்ம்ம்ம்ம் ஈஸ்வரா.. எனக்கு தாங்கிக்கற தெம்பைக் கொடு. இல்லே என்னை அழைச்சுக்கோ. என்னால முடியலடா ஈஸ்வரா.. அம்மா... என்னை ஏன் பெத்தே? இப்படி வதை படறதுக்கா? பைத்தியம்போல கதறினேன். துடித்தேன்.
காலியாவின் அடுத்த சித்திரவதையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை பூனைக்கண்ணி, மகிழ்வுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள்.
ஒரு பெரிய மெழுகுவத்தியை பொருத்திக்கொண்டு என்னருகில் வஞ்சகச் சிரிப்போடு வந்தவள், "உமாஜி.. உங்கள் நிர்வாண* உடல் குளிரில் நடுங்குகிறது.. அதற்கு கதகதப்பு ஏற்றட்டுமா..?" என்று கேட்டாள். நான் பதில் சொல்வதையும் அவளைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தேன். ஆனால் அவள் கடமையை களிப்போடு நிறைவேற்றத் தொடங்கினாள்.
நான் மிகுந்த சிரமத்தின்பேரில் உயர்த்தி பிடித்திருந்த வலது தொடைக்கும், கீழே ஏதேனும் பிடிமானம் கிடைக்குமா என்று அலைபாய்ந்துகொண்டிருக்கும் இடது காலின் தொடைக்கும் இடையில், மெழுகுவத்தியின் ஜுவாலையைப் பாய்ச்சி, என் சிமிழ்போன்ற அந்தரங்கத்தை இரக்கமே இல்லாமல் பொசுக்க ஆரம்பித்தாள்.
கைகளில் பாய்ந்திருந்த கத்திகள், காலுடன் பிணைக்கப்பட்டு, முலைக்காம்புகளை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்கிகள் இவற்றின் வேதனையை மறந்து நான் என் உடலை அசைத்தேன். என் பெண்மைச்சின்னம் வேகவைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. என்னால் இயன்றவரை, என் உடலை, விடுவித்துக்கொள்ளப் போராடினேன். இதனால், தீ ஜுவாலை என் பெண்ணுறுப்பை விட்டு விலகுவதை உணர்ந்த, பூனைக்கண்ணி, கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் இடது பாதத்தை அவளது வலதுகாலால் மிதித்துக்கொண்டு, மேலே உயர்த்தப்பட்டிருந்த என் வலது தொடைக்கு கீழே அவளது தோளை முட்டுக்கொடுத்து பிடித்தவாறு, என் சிறு புனிதத்தை கருக்கினாள். நான் அனலில் இட்ட புழுப்போல துடிதுடித்தேன்.
என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. என் பண்பாடு சிதறியது. கலாச்சாரம் கை நழுவியது... ஒரு மூன்றாம் தர வேசி போல குரலெடுத்து சுங்கை அழைத்தேன்..
"சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்! நான் தயார்.. உடனே என்னைக் காப்பாற்று..!"
மன வைராக்கியத்தை, உடல் வேதனை வென்றுவிட்டது.
என் குரல் கேட்டு சுங் பரண் வீட்டிலிருந்து என்னை விட்டுவிடுமாறு சைகை செய்தான். பின்னர் வேகமாக ஓடிவந்து என்னை விடுவிக்கும்வரை, பூனைக்கண்ணி பச்சே, தன் கொடூரச் செயலை நிறைவேற்றிக்கொண்டே இருந்தாள். ஒருவாறு சுங்கினால் விடுவிக்கப்பட்ட நான், " சுங்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சீரழித்துவிடு. அதன் பின்னரும், என் வெட்கம்கெட்ட உடலில் இந்த பாழும் உயிர் தங்கி இருந்தால் என் தலையில் ஒரு பாறாங்கல்லைப் போட்டு கொன்றுவிடு.." என்று கதறினேன். பின், நான் எனக்கேற்பட்ட துர்பாக்கியமான நிலையை எண்ணி மனம் நொந்து நினைவிழந்து மண்ணில் வீழ்ந்தேன்.
தன் உத்தரவை காதில் வாங்காத, பூனைக்கண்ணிக்கு ஒரு துப்பாக்கி குண்டை பரிசளித்ததோ, தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் மூலம் என்னை அவர்கள் முகாமுக்கு கொண்டுவந்ததோ எனக்குத் தெரியாது.
(தொடரும்)
No comments:
Post a Comment