என் அவமானக் கதறல் சற்றும் கீதாவை பாதிக்கவேயில்லை..
"ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்.. எதுக்கு இப்போ கத்தறே..? ஏற்கனவே நாலு பேட்ச் கட்டில் அருகிலேயே வந்து பார்த்துட்டு போயிட்டாங்க.. உன் உடலில் ஓவ்வொன்றையும் இடம் சுட்டி பொருள் விளக்கம் செய்து விட்டேன். நம்ம ப்ளாக்ல, இவளுகளுக்கு மட்டும் இன்னும் நான் க்ளாஸ் எடுக்கலை. அந்தக் குறை மட்டும் ஏன் வைப்பானேன்..?"
ஜன்னல் அருகே போன கீதா, "இன்னும் ஏண்டி வெளிலேயே நிக்கறீங்க..? உள்ள வாங்கடி.. த க்ளாஸ் ஸ்டார்ட்ஸ் நவ்..!" என்று சொன்னபடியே ஜன்னலைச் சாத்தினாள். நான்கைந்து வெட்கம் கெட்டவள்கள் உள்ளே வந்து என் கட்டிலைச் சுற்றி நின்றுகொண்டனர்.
நான் எழுவதற்காக கடுமையாக முயன்றேன். என் உடலில் இருந்த சக்தி முழுதும், யாரோ உறிஞ்சி எடுத்ததுபோல இருந்தது. என் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது, அவமானத்தில் துடிக்கும் என் உள்ளமும், கொஞ்ச நஞ்சமிருந்த மானத்தைக் காப்பாற்றிக்கொண்டிருந்த என் இடதுகையும் மட்டுமே.
பக்கத்தில் எதுவும் கையகலத் துணியாவது அகப்படுமா என்று விழிகளைச் சுழற்றினேன். கட்டில் ஓரம் நின்றிருந்த ஒருத்தியின் துப்பட்டாவை பறித்து என்னை மறைத்துக்கொள்ளலாமா என்று யோசித்து, உடனேயே அந்த திட்டத்தைக் கைவிட்டேன். துப்பட்டாவை இழுக்க என் இடதுகரத்தை பயன்படுத்தவேண்டும். அப்போது என் அந்தரங்கம் காட்சிப்பொருளாகும். அவள் துப்பட்டாவை விட மறுத்தால் அதற்கு வேறு போராட வேண்டியிருக்கும். அப்படியே துணியால் மூடிக்கொண்டாலும், திரும்ப அந்த ராட்சசி துப்பட்டாவை விலக்கமாட்டாள் என்று என்ன நிச்சயம்..? வேண்டாம்.. தன் கையே தனக்கு உதவி..! தற்போது என்னால் செய்ய முடிந்தது, என் விழிகளை இறுக மூடி, சுற்றி நிற்போரின் விஷமப் பார்வையைத் தவிர்ப்பது ஒன்றுதான். அதைத்தான் செய்தேன்.
"ஏய்.. கண்ணத் திறடி.. கண்ணை மூடிட்டு கிடக்காதே.. அழகான பிணத்தைப் பார்ப்பது போல இருக்கு.. கண்ணையும் திறந்துக்கோ.. அப்போதான் உன் முகம் உணர்ச்சிகளை அழகா காட்டுது.." கீதா அதட்டினாள்.
"நீ என்ன சொல்வது..? நான் என்ன கேட்பது என்று நான் கண்களைத் திறக்கவேயில்லை. கீதா 'வகுப்பு' எடுக்க ஆரம்பித்தாள்.
"டியர் ஸ்டூடண்ட்ஸ்.. லிசன் மி.. திஸ் ஈஸ் அ லவ்லி ஃபீமேல் ஸ்ட்ரக்ச்சர்..! ஃபெமினிட்டி அட் இட்ஸ் பெஸ்ட்.. ! ஒவ்வொரு பெண்ணும் தனக்கு இப்படி ஒரு உடம்பு வாய்க்காதா என்று எண்ணி ஏங்கும் உடலமைப்பு.. "
"ஹியர்... ஹியர்...!" "மாணவிகள்" 'ஆசிரியை'யின் கூற்றை கைதட்டி ஆமோதித்தார்கள்.
"டியர் ஸ்டூடண்ட்ஸ்..! இப்போ நீங்கள் இந்த உடம்பில் எந்தப் பகுதியையும் தொட்டுக்காட்டி என்னிடம் விளக்கம் கேட்கலாம்..! திஸ் கார்ஜியஸ் உமா அட் யுவர் சாய்ஸ்..!"
"தேங்க் யூ மேம்..! முதலில் ஃபார்மலா ஒரு முன்னுரை தாங்களேன்.. !" ஒரு கட்டைக் குரலி ஆலோசனை நல்கினாள்..
"வொய் நாட்..? இந்த உடல், சுமாராக 173 செ.மீ. உயரமும், 65 கிலோ எடையும் கொண்டது என நம்பப்படுகிறது. பாடி ப்ரப்போஷன் ஈஸ் சோ அக்யூரேட்.. எக்ஸெப்ட் ஹெர் டைனி, டைட், டீன் புஸ்ஸி..! ஐ திங்க்... இவளோட 10வது வயசுக்கப்புறம் வளர்ச்சியடையாத ஒரே இடம் அதுதான் போலிருக்கிறது..!"
"வெல் செய்ட் மேம்.. தேர் யூ ஆர்..!" மீண்டும் கைதட்டல்கள்.
"ஈஸ்வரா.. பெண்களில் இப்படிப்பட்ட பிடாரிகளும் உண்டா..? இவ்வளவு ஈனத்தனமாக ராகிங் செய்வார்களா..? எனக்கும் மனதென்று ஒன்று இருக்கிறதென்று உணரவே மாட்டார்களா..? " மனதுக்குள் புலம்பினேன்.
"மேம்" தொடர்ந்தாள்.. "இவளோட கால்கள் மிக நீளமானவை. வடிவமைப்பானவை. வாளிப்பானவை. இவளது பாதத்தில் இருந்து, க்ரோயின் ( இரு தொடைகளும் இணையும் இடம்) வரை உள்ள 'இன்சீம்' அளவு, சாதாரணமாக இந்தியப் பெண்கள் யாருக்கும் வாய்க்காதது. அ ரேர் ஸ்பெசி இன் அவர் ரேஸ்..! க்யூபன், ப்ரெசீலியன், அமெரிக்கன் ப்ளாக் வகையினருக்கே இவ்வளவு நீண்ட கால்கள் உண்டு. ஷீ ஹேஸ் அனதர் ரேர் திங் டூ... உடலில் தலையையும், இமைகளையும் தவிர, வேறு எங்குமே ரோம வளர்ச்சி தென்படவில்லை. நேச்சுரலி ஹேர்லெஸ் ஹ்யூமன் ஸ்கின்."
"மேம்.. ஒருவேளை சோகை நோய் கொண்டவளாக இருப்பாளோ.. ரோம வளர்ச்சி இருந்தால்தான் ஆரோக்கியமான உடல் என்று சொல்கிறார்களே..?"
"ஹூ சேய்ஸ் தட்..? ரப்பிஷ்..! இவள் உதடுகளையும், நகங்களையும் பாருங்கள்.. ரோஸ் நிறத்தில் உள்ளன. இது முழுமையான ஆரோக்கியம் கொண்டவள் என்பதற்கு சரியான சான்று. மேலும் இவளது தோலில் உயிர்ப்பு நிறைந்துள்ளது. இவள் எவ்விதக் குறைபாடுகளும் அற்றவள்..!"
" பின் ஏன் இவளுக்கு ப்யூபிக் ஹேர் இல்லை..?"
"லுக் கேர்ள்ஸ்.. நம் உடலுக்கும் மனதுக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு. நம் சிந்தனைகளும், பருவ எண்ண ஓட்டங்களும், உடலில் தாக்கத்தை உண்டாக்கக் கூடியவை. பருக்கள், உடல் அந்தரங்க பாகங்களில் ரோம வளர்ச்சி இவற்றுக்கும் நம் மனதில் ஏற்படும் கிளர்ச்சிகள், விருப்பங்களுக்கும் சம்பந்தம் உண்டு என ஆராய்ச்சிகள் நிறுவியுள்ளன. இவள் இன்னும் சிறுமிபோல தோற்றமளிக்க சில காரணங்கள் இருக்கலாம்.. ஒன்று இவள் மனதளவில் இன்னும் சிறுமியாக இருக்கக்கூடும். இந்த வயதில் ஏற்படக்கூடிய பருவக்கோளாறுகளுக்கு இவள் உள்ளத்தில் இடம் தராமல் இருக்கிறாள் என்று நினைக்கிறேன். அல்லது, இவள் வம்சாவழியில் எல்லோரும் இப்படி இருந்திருக்கக்கூடும்.
மேலும், ஒவ்வொரு ஆணிலும் பெண்மை அம்சங்கள் உண்டு. அதேபோன்று பெண்ணிலும் ஆணுக்குரிய அம்சங்கள் உண்டு. இந்த உமாவைப் பொறுத்தவரை, இவள் உடலில் பெண்மையே மிக உயர்ந்தபட்சமாக ஆட்சி செலுத்துகிறது என்று கொள்ளலாம். இவளை மனைவியாக அடைய இருப்பவன் மிகவும் கொடுத்து வைத்தவன். ஆண் பெண் உறவில் கிடைக்கக்கூடிய மிக அதிகபட்ச இன்பத்தை அவனுக்கு இவள் தர வல்லவள். அதே நேரத்தில் இவளுக்கு அந்த உறவு, மிக வலியையும், வேதனையையும் தரும். வெர்ஜின் பெயின் என்று சொல்லப்படக்கூடிய முதன்முதல் கன்னிமையை இழக்கும் நேரத்தில் இவள் மரணத்தின் வாசல்வரை சென்று மீளும் வாய்ப்பு இருப்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை."
"அடிப்பாவி.. ஏதேதோ சொல்கிறாளே.. எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.. இவ்வளவு விபரங்கள் அறிந்த கீதா இப்படி ஒரு வக்கிரம் கொண்டவளாக இருக்கிறாளே. இந்த வகுப்பு எப்போது முடியும்..? எனக்கு தெம்பு வருமா..? எதுவும் சிகிச்சை தேவைப்படுமோ..? அதற்கு ஏற்பாடு எதுவும் செய்யாமல், இப்படி என்னைப் போட்டு வைத்திருக்கிறாளே.." உள்ளம் ஓலமிட பொறுமையிழந்து கத்தினேன்..
"போதும் கீதா.. சக பெண்ணை ராகிங் என்ற பெயரில் அவமானப் படுத்த ஒரு அளவு உண்டு. நீங்கள் எல்லை மீறுகிறீர்கள். ஈஸ்வரா.. கரண்ட் ஷாக்கில் நான் ஒரேயடியாகப் போயிருக்கக் கூடாதா..? இந்த அவமானங்களை சுமந்து நான் உயிரோடிருக்க வேண்டுமா..? " குரலெடுத்து அழுததில் அதிர்ந்த பக்கத்து அறைப் பெண்கள் பின்வாங்கி மறைந்தார்கள். கீதா அறைக் கதவைத் தாளிட்டு கணினியைத் தஞ்சமடைந்தாள்.
ஓரிரு நாட்கள் ஓடின. நான் சராசரி உடல்நிலைக்கு வந்துவிட்டேன். கீதாவிடம் ஒரு அட்சரம் கூட நான் பேச்சு கொடுக்கவில்லை. மெஸ்ஸிலும், கல்லூரியிலும் ஏளனப் பார்வைகளும், குசுகுசுப்புகளும் என் முதுகைத் துளைத்தன. எவரிடமும் முகம் கொடுக்க எனக்கும் சங்கோஜமாக இருந்தது. நடைப்பிண்மாக நாட்களை நகர்த்தினேன்.
புதன்கிழமை மாலை வகுப்பு முடிந்து விடுதி அறைக்குள் வந்து முடங்கினேன்.. கீதா என் எதிரில் வந்து நின்றாள்.
:அம் எக்ஸ்ட்ரீம்லி சாரி உமா..!"
நான் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டேன்.
"ஏய்.. நான் பண்ணினது தப்புதான்.. என்னை உன் விருப்பம்போல தண்டிச்சுடு.. பேசாமல் மட்டும் இருக்காதே.. உன்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் என் மனசாட்சி என்னை சவுக்கால் அடிக்குது."
"ஓ... க்ரேட்..! உனக்கு மனசாட்சியெல்லாம் இருக்கா..? கரண்ட் ஷாக் அடிச்சு அரை உயிரா கிடக்கற ஒருத்தியை, சுத்தி நின்னு கிண்டலடிக்கும்போது உன் மனசாட்சி லீவ் எடுத்துடிச்சா..? ஏண்டி.. தெரியாமதான் கேட்கிறேன்.. உங்களுக்கு இருப்பதுதானே எனக்கும் இருக்கு.. இதில் பெருசு, சின்னதுன்னு எதுக்கு கேலி..? அது சின்னதா இருக்கலாம்டி.. தப்பில்லே.. மனசும், புத்தியும்தான் சின்னதா இருக்கக்கூடாது.. உன்னோட பேச எனக்கு பிடிக்கல்ல. உன் முகத்தைப் பார்த்தா, நீ என்னை டிசெக்ஷன் தவளை போல பின் பண்ணி, க்ளாஸ் எடுத்ததுதான் நினைவுக்கு வருது. லீவ் மி..!"
"சாரிடி.. இனிமே இப்படி நடக்காது.. என்னோட பேசுடி.. ப்ளீஸ்..!"
நான் அதற்குப்பிறகு அவளிடம் எதுவும் பேசவேயில்லை. நீண்ட நேரம் கெஞ்சிப் பார்த்த கீதா முடிவாக ஒன்று சொன்னாள்..
" ஏய் உமா.. இன்னும் 24 மணி நேரம் டைம் தரேன்.. அதுக்குள்ள நீ என்னிடம் பேசியாகணும். இல்லே.. நாளைக்கு என்ன நடக்குதுன்னு பாரு..!"
நான் அவளை அலட்சியப் படுத்திவிட்டேன். ஆனால் மறுநாள் நான் வகுப்பு முடிந்து அறைக்கு வந்தபோது நான் கண்ட காட்சி... அப்பப்பா..!
(தொடரும்..)
No comments:
Post a Comment